“Sincan İstasyonu” raylarını topladı: veda vakti

“Yolcusu şiir olan istasyon” mottosuyla anılan mecmua, kapanışı Budak’ın “Veda vakti” notunun eşliğinde duyurdu. Birinci günden beri merkezine şiiri alan; yanında hikaye, deneme ve söyleşiye yer açan Sincan İstasyonu, genç kalemlerle usta isimleri birebir peronda buluşturdu. Yıllar içinde bir mecmua olmaktan çok, şiir okurunun hafızasında durağa dönüşen bir yer kurdu: trenler gelirken yeni evraklar, giderken yeni imzalar bıraktı.

Abdülkadir Budak, bu istasyonun hem yöneticisi hem de ruhuydu. Mecmuanın sayfalarında onun editörlük sezgisi, şair duyarlığıyla birleşti; ölçülü bir estetik, titiz bir lisan nezareti ve paydaşlık kültürüyle her sayıda yine örüldü. Budak’ın ismi, sırf bir imza değil, şiire dönük bir dayanışma daveti olarak kazındı kenar sayfalara.

140.sayı, bu uzun seyahatin hatıra defteri üzere: şiir, yazı, hikaye ve söyleşi kısımlarıyla kapaklanıyor; ismini anmakla bitmeyecek çok sayıda imza, mecmuanın arşivini gelecek jenerasyonlara emanet ediyor.

Sincan İstasyonu raylardan çekilirken, arkasında 18 yılın birikimini, şiire ayrılmış geniş bir bekleme salonunun yankısını ve Abdülkadir Budak’ın ihtimamla kurduğu editoryal mirası bırakıyor. Bundan sonra, bu istasyona varan her okur, raflarda duran 140 sayfalık arşivin kapısını açtığında, birebir çağrıyı duyacak: “Şiir, her daim yola çıkmaya bedel.”