İki çocuk annesi 34 yaşındaki Ayfer Yil, 2022 yılında hayatının en güç kararlarından birini verdi. Türkiye’de kurduğu nizamı bırakıp çocukluk yıllarının geçtiği İsveç’e 2 çocuğuyla birlikte geri döndü. İstanbul’da epeyce geniş bir meskende yaşarken, orada 30 metrekarelik küçük bir meskene taşınan Ayfer, “Çamaşır makinemiz bile yoktu. Ben yerde yatmaya başladım, çocuklar da dar bir alanda uyuyordu” diyerek yaşadıkları zorlukları anlattı.
Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – İsveç’te doğan ve çocukluk yıllarını farklı ülkelerde geçiren Ayfer Yil, bugün hem sınıf öğretmeni hem de devlet memuru olarak vazife yapıyor. Tıpkı vakitte yüksek lisans sahibi olan Ayfer, geçimini büyük ölçüde öğretmenlikten sağlıyor. Dört lisanı akıcı biçimde konuşabilmesi, hem iş hayatında hem de günlük hayatında ona büyük avantaj sağlıyor. Lakin hayatı boyunca yerleşik sistemi tekraren değişmiş. 2005 yılında ailesiyle birlikte Türkiye’ye taşınan Ayfer, hayatının değerli bir kısmını burada geçirdi. İki kız kardeşiyle büyüdüğünü belirterek, “Birlikte büyüdük, her vakit birbirimize takviye olduk. Türkiye, benim için aidiyet hissinin ve kimliğimin formlandığı yer oldu” dedi.
Yıllar içinde hayatın getirdikleriyle birlikte yeni bir karar verme sürecine girdi ve 2022 yılında yine İsveç’e dönmeye karar verdi. Bu kararı hem duygusal hem de cüret gerektiren bir adım olarak pahalandıran Ayfer, “Çünkü bir manada hayatıma sıfırdan başlamak manasına geliyordu. Bir kızım ve bir oğlum var. Onlarla birlikte üç kişilik bir hayatımız var. Hayatın tüm zorluklarına karşın birbirimize dayanarak, küçük fakat güçlü bir aile olarak yolumuza devam ediyoruz. Onlar benim en büyük motivasyonum, en büyük gücüm. İsveç’te yeni bir sistem kurarken, hem onlara güzel bir gelecek sunmak hem de kendi kimliğimi yine inşa etmek benim için çok kıymetli bir süreç oldu” bilgisini paylaştı.
‘İSVEÇ’TE HERKES KENDİ İŞİNİ KENDİ YAPIYOR’
Yaşadıklarının asla kolay olmadığını, hatta hayli zorlayıcı bir süreç olduğunu da lisana getiren Ayfer, “İstanbul’da hayatım çok daha konforluydu, tertibim, etrafım, ailem ve arkadaşlarım oradaydı. İsveç’e döndüğümde birden teğe o konfor alanım yok oldu. En kolay şeyler bile örneğin birine danışmak, yardım istemek üzere bir anda çok zorlaştı. Bu durum, benim için uzun bir adaptasyon sürecini beraberinde getirdi” diyerek şunları söyledi:
“Ailem İstanbul’da kaldı ve bu da kendimi vakit zaman çok yalnız hissetmeme sebep oldu. İstanbul’da her şey bana daha tanıdık, daha ulaşılabilirdi. İsveç’te ise herkes kendi işini kendi yapıyor. Bu sistem farklılığı, bilhassa iki çocukla tek başıma yaşarken, hem korkutucu hem de yorucu olabiliyor. Lakin tüm bu zorluklara karşın burada kendi ayaklarımın üzerinde durmayı, sahiden güçlü olmayı öğrendim. Her geçen gün biraz daha alışıyor, biraz daha kök salıyorum.”
‘BEN YERDE YATIYORDUM, ÇOCUKLAR DA DAR BİR ALANDA UYUYORDU’
Bu süreçte onu en çok zorlayan şeyin, birinci etapta büsbütün tek başına kalmak olduğuna değinen Ayfer, “İsveç’e döndüğümde işsizdim ve yaklaşık 6 ay boyunca iş bulamadım. Bu hem ekonomik olarak hem de içsel manada hayli zorlayıcı bir periyottu. Kendimi bir boşlukta hissettim, yalnızlık en ağır hislerden biriydi. Hâlâ vakit zaman yalnız hissediyorum lakin artık birinci günkü kadar sarsıcı değil. Tekrar de burada bir aidiyet duygusu oluşturmakta zorlanıyorum. Ne tam manasıyla buraya ilişkin hissediyorum ne de büsbütün kopabiliyorum geçmişimden. Bu ortada iklim kaideleri da beni çok zorladı. 6 ay boyunca süren karanlık günler, soğuk hava, daima yağmur ya da kar. Tüm bunlar ruh halini ister istemez etkiliyor. Çocuklar sabah uyandığında hâlâ dışarısı karanlık oluyor, bu da güne başlamakta zorlanmamıza neden oluyor. Lakin vakitle tüm bu zorluklarla birlikte yaşamayı, hatta onlardan güç almayı öğreniyorum” detaylarını verdi.
Bu süreçte çocukların çok zorlandığını, onlara bunu hissettirmemeye çalışsa da, değişimin onlar için kolay olmadığını lisana getiren Ayfer, “İstanbul’da epey geniş bir meskende yaşıyorduk. Akabinde 30 metrekarelik küçük bir konuta taşındık. Bir anda alıştığımız konfor büsbütün değişti. O kadar küçük bir alanda yaşamaya başladık ki ben yerde yatmaya başladım, çocuklar da dar bir alanda uyuyordu. Başta çamaşır makinemiz bile yoktu, çamaşırhaneye gidip geliyordum. Tekrar de çocukların bu süreci mümkün olduğunca olumlu yaşamaları için elimden geleni yaptım. Daima oyunlar kurarak, durumu onlar için bir maceraya çevirmeye çalıştım. Zira onların üzülmesini, bu değişimi kaybetmek olarak görmelerini istemedim. Doğal ben de bu süratli değişimden çok etkilendim, vakit zaman bunaldım. Lakin bir mühlet bu türlü yaşadıktan sonra kurallarımızı biraz daha uygunlaştırma kararı aldım. Sonunda 70 metrekarelik bir konuta taşındık. Bu sayede hem daha fazla alana sahip olduk hem de meskenin içinde nefes alabileceğimiz bir tertip kurabildik” diye konuştu.
‘GÜRÜLTÜYE ALIŞMIŞKEN, BURADA KENDİMİ BOŞLUKTA HİSSETTİM’
İsveç’e birinci taşındığı periyodu anlatan Ayfer, yeni bir ülkeye alışmanın kendisi için kolay olmadığını lisana getirdi. “Buraya birinci geldiğim günleri çok net hatırlıyorum” diyen Ayfer, “Arabam yoktu, daima otobüs bekliyordum ve iki çocuk otomobiliyle dolaşmak nitekim zorlayıcıydı. Her yer inanılmaz derecede sessizdi; sokaklar, parklar, etraf genel olarak çok sakindi” tabirlerini kullandı. Başlangıçta bu sessizliğin kendisine huzur verdiğini söyleyen Ayfer, “Ancak vakitle bu dinginlik biraz zorlayıcı olmaya başladı. İstanbul’un hareketli, gürültülü ortamına alışkınken burada her şey o kadar sessiz ki bazen kendimi boşlukta hissediyordum. Bu durum beşerde dalgalı bir his yaratıyor; bir yandan huzur verirken başka yandan yalnızlık ve yabancılık hissettiriyor” dedi.
Stockholm’de geçen yıllar ona, insanın istediği sürece pek çok şeyi tek başına başarabileceğini öğretti. “Buradaki insanlardan sahiden neredeyse hiç takviye almadan, günlük ömürlerini sürdürdüklerini görmek çok etkileyici” diyen Ayfer, “80, 90 yaşında bile beşerler yürüyüşe çıkıyor, market alışverişini kendileri yapıyor, eczaneye gidiyor. Neredeyse her şey sistematik bir biçimde işliyor ve bu da insanları daima hareket halinde tutuyor. Bunun sonucu olarak beşerler daha dinç ve daha keyifli hissediyor. Kendinizi gözlemlediğinizde fark ediyorsunuz ki ‘Ben bunu yapabiliyormuşum’ diyorsunuz. Otomobilin suyunu kendiniz koyabiliyor, tekerini değiştirebiliyorsunuz, günlük işleri tek başınıza çözebiliyorsunuz. Bu tecrübe, insanın aslında her şeyin üstesinden gelebileceğini fark etmesini sağlıyor” diyerek hislerini paylaştı.
‘BURADA UFAK DA OLSA TÜRK KÜLTÜRÜNÜ YAŞATMAYA ÇALIŞIYORUZ’
Her tatilde İstanbul’a gitmeye çalıştıklarını belirten Ayfer, çocuklarının hem aile büyükleriyle bağlarını muhafazasını hem de Türk kültürünü tanımasını önemsediklerini söyledi. Konutta iki lisanı bir ortada kullanmaya itina gösterdiklerini lisana getiren Ayfer, “Çocuklarımın hem Türkçe hem de İsveççeye hakim olmalarını istiyorum. Bu yüzden meskende her iki lisanı de konuşuyoruz” dedi. Yaşadıkları ülkede Türk kültürünü yaşatmak için uğraş gösterdiklerini vurgulayan Ayfer, “Bayramları, ulusal ve dini özel günleri kutlamayı hiçbir vakit atlamıyoruz. Böylelikle çocuklar hem köklerini tanıyor hem de farklı kültürler ortasında istikrar kurmayı öğreniyorlar” sözlerini kullanarak şu halde kelamlarına devam etti:
“İki çocuğumla tek başıma yabancı bir ülkede yaşamanın en zorlayıcı yanlarından biri, temel gereksinimlerimizi bile kendi başıma karşılamak oldu. Örneğin bir müddet çamaşır makinemiz bile yoktu ve bu üzere durumlar günlük hayatı hayli zorlaştırıyordu. Tıpkı vakitte çocukları standart hayatlarından koparıp yeni bir hayata alıştırmaya çalışmak da büyük bir sorumluluk. Onların birinci etapta anlamadığı yahut tabir edemediği şeylerle karşılaşmak, daima her şeye yetişmeye çalışmak ve onların psikolojilerini etkilememek için ekstra gayret göstermek gerekiyordu. Tüm bunlar, hem fizikî hem de duygusal olarak epeyce zorlayıcıydı.”
‘BURADA TOPLUMSALLAŞMAK TÜRKİYE’YE NAZARAN ÇOK DAHA ZOR’
İsveç’te insanların gereksiz irtibattan kaçındığını ve toplumsallaşmanın Türkiye’ye kıyasla epeyce güç olduğunu belirten Ayfer, ülkedeki hayat üslubuna vakitle ahenk sağladığını söz etti. Ayfer, “İnsanlar kendi başlarına olduklarında daha memnun ve huzurlu hissediyorlar. Komşuluk ilgileri neredeyse yok, bu da başlangıçta alışması güç bir durumdu” dedi. Vakit içinde bu duruma alıştığını lisana getiren Ayfer, “Kendi kendime kalmayı, yalnızlığın tadını çıkarmayı ve kendi kendimle keyifli olmayı öğrendim. Bu süreç bana hem sabır hem de dinginlik kazandırdı. Ayrıyeten İsveç’in sadelik anlayışını hayatıma yansıtmayı başardım” diye konuştu.
“Çok fazla bayanın öykümden ilham aldığını düşünüyorum” diyen Ayfer, “Aldığım geri dönüşler de bunu gösteriyor. Maalesef biz bayanlar, etraf baskısı ve kültürel gelenekler nedeniyle birçok vakit susturulmaya alışıyoruz, sesimizin çıkması bazen ‘çıkıntılık’ olarak algılanabiliyor. Benim gayem, bu döngüyü kırmak ve bayanlara kendi güçlerini fark ettirmek. Her bayan kendi içinde bir gayret veriyor ve gayret gösteriyor, hiçbir şey kolay değil. Lakin istendiği sürece, hakikat bildiğimiz sürece ve kendi hamasetimizi kaybetmediğimiz sürece, istediğimiz her şeyi başarabiliriz. Değerli olan, diğerleri tarafından sessizleştirilmemek, duygusal olarak baskı altında bırakılmamaktır” diyerek kelamlarını şöyle noktaladı:
“Bugün dönüp geçmişteki Ayfer’e bir şeyler söyleme bahtım olsa, ona önce ‘korkma’ derdim. Her şey vakitle düzgün olacak. Ağla, içini dök lakin asla kimseden çekinme. Bir gün küllerinden yine doğacaksın, tıpkı bir Anka kuşu üzere fakat bunun vakit alacağını bil. Kendini ezdirme derdim. ‘Neden bunu kendine yaptın?’ diye sorardım tahminen lakin tıpkı vakitte artık bunu bir daha asla yapmayacağına emin olurdum. Zira bugün olduğum kişi, o acıların içinden geçerek şekillendi. Ve o yüzden geçmişteki Ayfer’e yalnızca, ‘Güçlü kal zira sonunda her şey mana kazanacak’ derdim.”
Yorum Yap