Selanik’te Isabelle Huppert’e Altın İskender Onur Mükafatı: ‘Sanatımda özgür olmalıyım’

66. Selanik Memleketler arası Sinema Şenliği sinema sanatına katkılarından dolayı Fransız ve dünya sinemasının yıldızı, tiyatro oyuncusu Isabelle Huppert’e Altın İskender Onur Mükafatı verdi. Aktiflikte aktrisin 15 sineması izleyiciyle buluştu, oyuncu “Sahne’den Ekran’a” isimli bir ustalık sınıfı gerçekleştirdi, Copacabana sinemasının gösterimine oyuncu kızı Lolita Chammah ile katıldı.

Ustalık sınıfında Huppert, tiyatro ve sinemayla ilgili bedelli bilgilerini hayranlarıyla paylaştı. Yunan müellif ve şair Ersi Sotiropoulou aktifliğin moderatörlüğünü yaptı. Selanik’e sık sık giden oyuncunun sinemaları şenliğin ayrılmaz kesimiydi. Üretken aktris, yaptığı sinemalardan çok şad olduğunu, canlandırdığı karakterlerle bütünleştiğini, şahane direktörlerle çalıştığı için kendini ayrıcalıklı hissettiğini, toplu gösterimdeki sinemaların özel bir seçki olduğunu da belirtti.

BİLİNMEYENİ ARAYIŞ

Sık sık konfor alanının dışına çıktığını, kendini birinci kere oyuncu üzere duyumsadığı sinemanın Macar imali The Heiresses’in (Marta Meszaros, 1980) olduğunu açıkladı. “Yurtdışında çalışmak olağanüstüdür. Böylece yabancı bir bölgenin kesimi olursunuz. Karmaşık karakterleri canlandırmak benim için hiçbir vakit güç olmadı. Asıl zorluk güvenmediğiniz bir direktörle çalışmak. Direktör ve oyuncu bağlantısı karşılıklı inanca dayanmalı. Her vakit ayrıcalıklı, şanslı oldum, her vakit bayanların ön planda olduğu roller aradım ve seçtim. Bilinmeyene merakla yaklaşıyorum. Değişen tek şey sinematik eserin tüketilme biçimi. Her vakit bilinmeyeni ararım. Bilinmeyene yanlışsız derin bir dalış, tam olarak aradığım ve çoklukla bulduğum şey de bu” dedi.

İlk kere kameranın önüne babasının çektiği görüntüde dört yaşındayken geçen Huppert, “Bir role bürünmeniz gerektiğinde düşünmeye vakit yoktur. Sıra performansa gelince düşünmeyi bırakırım, her şey o anla ilgilidir. Alman tiyatrosunun efsane ismi Peter Zadek’le çalıştım. Tiyatro çoklukla hem fizikî hem de zihinsel olarak yorucudur. Oyunculukta her hareket görüldüğü için daima odaklanma gerekir. Sahnedeyken bir müddet sonra hayali bir dünya belirir. Sarah Kane’in “4.48 Psikoz” oyununda natüralizm ve realizmle çelişen soyut bir öge vardı. Sahnede iki saat hareketsiz durdum. Tiyatroda düzgün bir performans sunmak için izleyicinin salonda olduğunu unutmak gerek” diyen oyuncu, Claude Chabrol’ün The Ceremony (Seremoni/1995), Michael Haneke’nin Piyano Öğretmeni’ne (2001) değindi: “İyilik ve kötülük, sınıflar ortasındaki uğraş, Marksist yorum. İronik, keskin, trajik bir sinema. Chabrol’ün sinemaları politiktir. Haneke de sinemalarında daima tansiyon yaratır. Piyano Öğretmeni’nde sırtım kameraya dönük bir plan vardı, yüzüm görünmüyor, sandviç yiyorum, diyalogsuz, tansiyon yeniden de duyumsanıyordu.”

SINIRLARIN BULANIKLAŞMASI

Belirli bir oyunculuk metodunu izlemediğini söyleyen, şuurlu bir karar vermeden miras aldığı bir metot olduğunu, geçmişte âlâ ve berbat karakterlerin olduğunu, şimdiyse ikisi ortasındaki hudutların bulanıklaştığını vurguladı. Huppert, oyuncularda özgürlük hissine sahip olmanın değerini, tek bir tiyatro geleneğine bağlı kalmanın hakikat olmadığını, oyun müellifi Alfred Jarry’nin tiyatroyu öldürmeliyiz fikrini desteklediğini, hem tiyatroda hem sinemada özgür olmalıyız kanısını paylaştığını belirtti.

‘BAŞARISIZLIĞIN TÜM YÜKÜNÜ SIRTIMDA TAŞIYAMAM’

Michael Cimino’nun ‘Cennet’in Kapısı’ (Heaven’s Gate, 1980) fantastik bir tecrübeydi, ABD Montana’da 7 ay kaldık. Bu sinema hem başarısı hem de başarısızlığıyla bilinir. Gişede iş yapmadı, mesleğim boyunca daima düşündüm bu sinema bir auteur (yaratıcı), sert, politik yorumlar içeren ferdî bir sinemaydı. Başarısızlık elbette beni tesirler, sinemaları odada gizli tutmak için yapmıyoruz, çok sayıda insanın izlemesi için yapıyoruz, ben yalnızca bir oyuncuyum, başarısızlığın tüm yükünü sırtımda taşıyamam” diyen şiddetli rollerin oyuncusu olarak tanınan Huppert, “Karmaşık, tartışmalı karakterleri canlandırıyorum lakin onları sevimsiz kılmıyorum. Bir vakitler güzel ve makus ortasında net sonlar vardı, şimdiyse bu hudutlar bulanıklaştı, ayırt edilemez oldu” diyen kızıyla bir arada oynadığı Copacabana (2010) için “Harika bir işbirliğiydi, anne-kız ortasındaki dengeyi bozarken jenerasyonların iletişimsizliğine derinlemesine yorum yapan, keskin kenarları olan bir komedi” yorumunu yaptı.