Aynı atölyeden filizlenen sanat

SERAY ŞAHİNLER / İSTANBUL – Türk resminin hafızasında yeri olan, usta ressamlardan ve hocalardan biri Neşet Günal… Gerek sanattaki toplumsal ‘sorumluluk’ tavrı gerek daha sonra yeni bir ifade biçimi oluşturacak atölyesinde yetiştirdiği öğrencileri ile resme ve topluma ‘ayna tutmuş’ bir ressam…

Bugün, onun akademiye bıraktığı mirasın çağdaş temsilcilerinden olan birçok sanatçının yolu Neşet Günal Atölyesi’nden geçmiş… Brieflyart yeni sergisi “Ağaçlar Gibi Konuşmak”ta birbirinden kıymetli altı sanatçıyı buluşturarak atölye ekolünün resme özgün imzasına bakıyor. Aslı Bora’nın küratörlüğünde gerçekleşen sergide, Neş’e Erdok, Hüsnü Koldaş, Kemal İskender, Nedret Sekban, Resul Aytemür ve Ahmet Umur Deniz’in eserleri yer alıyor. Sergi, atölyenin kuşaklar arası ortak belleğini günümüz sanatında hatırlıyor denebilir.

Rainer Maria Rilke’nin “Ağaçların arasında yalnız hissetmez insan; onlar hep birlikte ayakta durur” dizelerinden ilham alan sergi, Rilke’nin bir aradalık önermesini yolu aynı atölyeden geçen ressamların tablolarıyla tamamlıyor.

“Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine” bir atmosfer var sergide. Neş’e Erdok, Hüsnü Koldaş, Kemal İskender, Nedret Sekban, Resul Aytemür ve Ahmet Umur Deniz, hem bireysel olarak hem bir arada var oluyorlar.

Her biri resimde sözü ve sanatla meselesi olan ressamlar. Neş’e Erdok’un insan ruhunun kırılganlığını anlatan figürleri, Hüsnü Koldaş’ın deneysel biçimsel arayışları, Kemal İskender’in düşünsel omurgası, Nedret Sekban’ın dramatik figüratif dili, Resul Aytemür’ün kentsel belleğe duyarlılığı ve Ahmet Umur Deniz’in toplumsal hafızayı çağdaş yorumla harmanlayan işleri, aynı atölyenin farklı yankıları olarak bir araya geliyor. Parçalar bir araya geldiğinde ise yolu aynı atölyeden geçmiş ressamların kendi biricikliği içinde aynı kökten filizlenip yeşeren tabloları birbiriyle konuşuyor. Sergi 16 Kasım’a kadar ziyaret edilebilir.

Sessiz diyalog zemini

Küratör Aslı Bora bu birlikteliği; “’Ağaçlar gibi konuşmak’ burada yalnızca bir metafor değil, aynı zamanda bir varoluş biçimi. Bu sergi, izleyiciyi yalnızca resimlere bakmaya değil, resimlerin birbirine açtığı alanı hissetmeye davet ediyor. Ormanda yürür gibi her adımda başka bir ışık, başka bir ses duyuluyor. Sanat, burada bir aradalığın hem yükünü hem de ferahlığını taşıyor. Sanatçılar, kolektif bir atölye deneyiminden geçerken bireysel ifade biçimlerini geliştiriyor, fakat aynı zamanda paylaşılan bir belleğin de parçası hâline geliyorlar. İzleyici ise bu sessiz konuşmaya dâhil oluyor; işler arasında dolaşırken, kendi gövdesiyle bu diyaloğun bir parçasına dönüşüyor” sözleriyle anlatıyor.

• #Atölye