Multidisipliner sanatçı Nihan Belgin’in yeni şarkısı ‘Ruhuna Bi’ Kadeh Koy’: Karanlığa karşı umut

Belgin, kulaklarımızın Erkin Koray’dan duymaya çok alıştığı “Çöpçüler” müziğini yine yorumladı ve “Gece Oldu”, “Zeus Çok Kızgın”, “Kozmos”, “Jüpiter Fırtınası”, “Ayık Olmak İstemem”, “Bu Bir Cinayet” müziklerinin yanına, “Ruhuna Bi’ Kadeh Koy” müziğini ekledi. Müzikle Belgin, dinleyiciye hem içsel bir öykü hem de günlük yaşantımızın kaosuna karşı bir umut alanı yaratma uğraşı içerisine giriyor. Müzik da cüreti, kendine dürüstlüğü ve tekrar başlama isteğini odağına alıyor, Bu yanıyla düşündürüyor; enerjik atmosferiyle de ayağa kaldırmaya imkan tanıyor.

Belgin, müziğin klibinin direktörlüğünü de üstleniyor. Klip, kentsel dönüşüme giren gerçek bir konutun mimari bir müdahaleyle dönüştürülmesi sonucu ortaya çıkan özel bir yerde çekilmiş.

Belgin ile hem yeni müziğini hem de yeni projelerini konuştuk.

‘ANLATACAKLARIM VAR’

– Yeni müziğinizden başlayalım: ilmamı nereden doğdu?

Aslında fikri prodüktörüm Yiğit Keven ortaya attı. “Bir motivasyon müziği yapsak ya,” dedi.

İlk başta yadırgadım zira genelde daha karanlık öğelerden besleniyorum. Aydınlık bir şey anlatacaksam bile, oraya daima o karanlıktan geçerek varıyorum.

Ama sonra fark ettim ki aslında tam da bu türlü bir dönemdeyim; kendimi yine ayağa kaldırdığım, üzerimdeki yükleri bırakıp nefes almaya çalıştığım bir süreç. Artık hayata daha motive eden bir yerden bakıyorum. O yüzden “Evet,” dedim, “anlatacak bir şeylerim var.” Ve düşündüm; son devirde içimiz o denli karardı ki, tahminen de hepimizin biraz kendine kadeh kaldırmaya muhtaçlığı var.

– Bir umut ışığı arayanlara merhem, diyebilir miyiz?

Evet, sahiden de bazen karalar bağladığımızda, bir kişi bile bu şarkıyı açtığında içinde küçük bir umut ışığı yanarsa ne keyifli bana. Sanatın o tarafını bilhassa müzikte daha çok hissediyorum. Sinemada tahminen bu kadar besbelli bir şey değil fakat müzik çok anlık bir şey; o anda dinliyorsun ve çabucak bir his yaratıyor.

– “Korkma sakın yenilmekten/ kırılmaktan, dökülmekten”. Samuel Beckett havası kelam konusu. İdeolojinin üretimlerinize nasıl bir katkısı var?

Aslında siz söyleyince fark ettim, hakikaten var. İdeoloji ve mitolojiye her vakit ilgim oldu; bilhassa varoluşçuluk niyeti beni çok besliyor. Bu şarkıyı yazarken özel bir felsefi referansım yoktu lakin ister istemez o fikir biçimi bir yerlerde açığa çıkıyor sanırım.

‘FARKLI BİR MANA KAZANDI’

– Klibin çekildiği yer yıkık bir mesken. Müzik ile nasıl bit bağı var?

Şarkı yeni tamamlanmıştı, klip içinse aklımda şimdi net bir fikir yoktu. Her şey aslında tesadüfen başladı. Bir gün arkadaşım Taylan Mutafoğlu bana, kendi gerçekleştirdiği bir mimari projeye dair stant davetiyesini gönderdi. Davetiyedeki görseller beni çabucak içine çekti; tanıdık fakat öbür bir ruha bürünmüş bir yer üzereydi. Sonra öğrendim ki orası Taylan’ın babaannesinin, kentsel dönüşüm nedeniyle yıkılmak üzere olan meskeniymiş. O kıssayı duyunca içim kıpırdadı. O konutun geçmişle kurduğu bağ, Taylan’ın oraya kattığı mana ve yerin dönüşmüş hâli bana müziğin ruhunu hatırlattı.

Çünkü “Ruhuna Bi’ Kadeh Koy” da aslında biraz bu türlü; ne yaşamış olursak olalım, kendimize tekrar baht verebilmekle ilgili.

Bir daha var olmayacak bir meskende, son sefer bir sahne kurmak fikri çok etkileyiciydi. O meskende geçmişe, kırgınlıklara ve hayata tıpkı anda kadeh kaldırdık. Müzik o yerle birlikte farklı bir mana daha kazanmış oldu.

– Yeni müziğinizle birlikte yedi tekliniz ve bir tekrar yorumladığınız müzik var. Bir albüm düşünüyor musunuz?

Evet, albüm yapma fikri uzun müddettir var. Başımda yavaş yavaş şekillenmeye başladı.

Başarabilirsem biraz konsept bir albüm olmasını istiyorum; zira artık teklilerle bir öyküyü modül kesim anlatıyoruz. Albümle birlikte o kıssayı bir bütün hâline getirmek ve tahminen de farklı müzikal alanlara, alt tiplere dokunmak istiyorum.

‘BASKI, UĞRAŞ ALANI YARATIYOR’

– Sizin için multidisipliner bir sanatçı desek yanılmayız. Direktörlük, oyunculuk, yapımcılık. Müzik bu sinema seyahatinin ortasında nerede duruyor?

Aslında müzik hayatıma sonradan dahil olmadı; çocukluğumdan beri oradaydı. Babamın dinlettiği albümlerle çok küçük yaşta tanıştım müzikle. Uzun yıllar sinema ön plandaydı lakin müzik hiç uzaklaşmadı.

Klasik gitar ve şan dersleri aldım fakat daima sezgisel bir yerden ilerledim müzikte. Vakitle kendi kayıtlarımı yapmaya başladım ve olgunlaştıkça “Sanırım artık müziğimi de paylaşmam gerekiyor,” diye düşündüm. O noktada müzik benim için yeni bir söz alanına dönüştü.

– Sinema ile ilgili bir proje var mı yakın vakitte?

Sinemayı çok özledim; artık orada da bir şey üretmem gerektiğini hissediyorum. Bu yaz bir uzun metraj senaryo yazdım, Kasım ayında çekilecek. Direktörlüğünü Biket İlhan yapıyor. Bir kasaba hikayesi, bayan dayanışması üzerine. Bir yandan da kendi sinemamı yazıyorum. İki yıldır aklımda dönen bir proje bu. Varoluş, sistem içinde sıkışmışlık ve bireyin yükü üzerine…

Kısaca, “var olmanın dayanılmaz hafifliği”nin tam karşıtını anlatıyor diyebilirim.

– Hafifliği mi? Tartısı mı?

Yani yükü aslında. Bir tıp karşıt okuma üzere, hafifliğin değil, tartının kıssası bu.

– Türkiye’de sanat hiçbir vakit kolay olmadı, hem maddi olarak hem de manevi olarak. Sanatın ve sanatkarın bu kadar baskılandığı ortamda bir şeyler üretebilmek size nasıl hissettiriyor?

Bazen sahiden çok berbat hissediyorum, ancak bir yandan da bu durum beni daha da kamçılıyor. Zira baskı, tıpkı vakitte bir uğraş alanı yaratıyor. O çaba isteği insanın içinden çıkıyor. “Tamam, o vakit daha çok üretmeliyiz,” dedirtiyor bana.

“Baskı geldi, dükkanı kapatalım” üzere değil; tam bilakis, “Madem bu türlü bir devirden geçiyoruz, o vakit tam karşısında durmalıyız,” diye düşünüyorum.

Son yıllarda bunun en güçlü yolunun üretmek olduğuna inandım. Tahminen daha huzurlu bir periyotta olsak daha sakin üretirdim fakat bugün üretmek bile başlı başına bir direniş biçimi bence.