Kırıkkale’nin Delice ilçesine bağlı Çerikli beldesi sonlarında yer alan Pırıklı köyü, ağır göçler sonucu 35 yıl evvel büsbütün terk edildi. Uydu haritalarında dahi ismi görünmeyen köyün yerinde sadece yıkık taş konutlar ve geçmişin izleri kaldı.
Delice ilçesine bağlı Çerikli beldesi hudutlarında yer alan Pırıklı köyü, bir vakitler bölgenin en hareketli yerleşimlerinden biriydi. Yaklaşık 30 haneden oluşan köylüler, tarım ve hayvancılıkla ayakta duruyordu.
Evlerin birden fazla taş ve kerpiçten yapılmış, yazın serin, kışın sıcak tutan bu yapılar, köy ömrünün en bariz simgesi halindeydi. Lakin yıllar içinde artan göç nedeniyle köydeki nüfus azaldı. Gençlerin büyük kentlere göç etmesiyle köy yavaş yavaş sessizliğe büründü.
RESMİ KAYITLARDAN SİLİNDİ
Yaklaşık 35 yıl evvel son muhtarın da köyü terk etmesiyle, Pırıklı büsbütün boşaldı ve kısa müddet sonra resmi kayıtlardan silinerek haritalarda da görünmez hale geldi.
Bugün Pırıklı’nın bulunduğu bölgede sırf yıkılmış taş ve kerpiç konutların kalıntıları, birkaç meyve ağacı ve geçmişin izleri bulunuyor.
Çocukluk yıllarının Pırıklı köyünde geçtiğini belirten Cengiz Kuzaytepe, yaptığı açıklamada, soylarının Kayı Obası’na dayandığını söyledi.
“SOYUMUZ KAYI OBASI’NA UZANIYOR’
Kuzaytepe, “Geçmişimiz Kayı Obası’na dayanıyor, Türkmeniz. Sivas tarafından bu tarafa göç edilmiş. E-Devlet üzerinden kütük sorgulaması yaptığımızda, soyumuzun Sivas tarafındaki Kayı Obası’nın bir koluna kadar uzandığını görüyoruz. O periyotlarda aileler buraya gelmiş ve bu köy kurulmuş” dedi.
‘ŞU AN HARİTALARDA DAHİ GÖRÜNMÜYOR’
Köyün 35 yıl öncesine kadar insanların yaşadığını anlatan Kuzaytepe, “Yaklaşık 30 hane ile başlayan köy, 35 yıl öncesine kadar varlığını sürdürmüştü. En son bir muhtarımız kalmıştı; o da 5 yıl tek başına kaldıktan sonra muhtarlık mührünü kaymakamlığa teslim etmişti. Valilik toplantısında köyün kapatılarak Karpuz köyüne bağlanması kararlaştırılmıştı. Böylelikle köyümüz resmen kapandı. Şu anda haritalarda dahi görünmüyor, büsbütün silinmiş durumda. Tekrar de biz yerlerimizi grup biçiyoruz. Fakat köyde artık bir mesken bile kalmadı, neredeyse bir dağ görünümüne büründü” diye konuştu.
Köydeki çocukluk anılarını anlatan Kuzaytepe, “O kadar çok hasretini çekiyorum ki. O küçücük meskenlerde 8-10 kişi birlikte yaşardık. Çok tatlı, huzurlu ve sevinçli bir hayat vardı, hala hatırlıyorum. Soba yoktu, ocakta hem yemek pişer hem de ısınırdık. O halde bile 8-10 kişi küçücük meskenlerde yaşamaktan memnunduk. Çocukluğumun en hoş yıllarıydı. Vakitle yetişen gençler iş ve okul sebebiyle İstanbul, Ankara, Kırıkkale üzere kentlere göç etti” formunda konuştu.
Yorum Yap