Annesi vefat ettiğinde 5, babası öldüğünde 7 yaşındaydı. Çok başarılı bir öğrenciydi ve okumak istiyordu lakin “Anne-baban yok,yalnızsın” deyip 14 yaşında evlendirdiler. Anadolu’da bayan ve gelin olmanın tüm zorluklarını yaşadı lakin hiç pes etmedi. Yarım kalan eğitimini yıllar sonra tamamlayan Hatice Güneş’in profesörlüğe uzanan muvaffakiyet kıssası.
Betül Topaklı / Milliyet.com.tr – Hatice Güneş, 1973 yılında Afyon Boğaziçi’nde doğdu. Bir kardeşi olan Hatice annesini 5, babasını 7 yaşındayken kaybetti. İki büyük acıyı bir anda yaşayarak öksüz kalan Hatice ve kardeşi Afyon Bornova’da yaşayan anneannesinin yanına taşındı. Hatice okulda çok başarılı bir öğrenciydi. Ortaokul bitirdikten sonra imtihana girdi. Aldığı puanla sıhhat meslek ve askeri liselere girebiliyordu. Lakin o eğitimine devam edemeyecekti. Zira 14 yaşında evlendirildi. Yaşıtları lise 1’e giderken Hatice gelinlik giydi ve çocuk gelin oldu. Hatice o günleri şöyle anlattı:
“Anadolu’da bilhassa Bornova’da o yıllarda çok erken yaşta evlendirmek üzere yaygın kanı vardı. Bana, ‘Seni kim okutacak, gerinde kim duracak? Anne-baban yok, yalnızsın’ dediler. Ben de evlendim. Evlendikten sonra kayınvalidemle birlikte oturdum ve Anadolu’da bayan ve gelin olmanın tüm zorluklarını yaşadım. Benim için çok sıkıntı bir süreçti. Zira gelin gittiğiniz ailenin her hizmetini yapmakla artık siz mükellefsiniz. Anadolu’da herkes oturmalı, yalnızca siz herkese hizmet etmelisiniz üzere bir anlayış var. Evlendiğim yıl dışarıdan açık lise okumak istedim ancak eğitime sıcak bakmayan aile yapısı nedeniyle devam edemedim.”
MEMURLUK SINAVI HAYATINI DEĞİŞTİRDİ
Aradan 13 yıl geçti ve bu süreçte Hatice’nin iki çocuğu oldu. Onları en yeterli biçimde büyüten Hatice’nin hayatını değiştirecek gelişme ise 1999 yılında memur sınavı ilanıyla yaşandı. Zira ortaokul mezunları da imtihana alınacak ve alt misyonlarda memur takımında istihdam edilecekti. İmtihanda hiçbir biçimde mülakat olmayacak, herkesin aldığı puanla atamaları yapılacaktı. Giriş fiyatlıydı. Hatice de o devirlerde yaptığı el emeği iğne oyalarını satarak imtihana girdi. 94 puan alarak Türkiye 195’incisi olan Hatice, Afyon Boyabat’ta bulunan Adalet Meslek Lisesi’nin hizmetli takımına atandı. Artık bir işi ve hasebiyle geliri vardı ve yarım bıraktığı eğitimine devam edebilirdi.
LİSEYİ AÇIKTAN BİTİRDİ, İMTİHANDA SÖZELDE BİR YANLIŞ ÇIKARDI
“Liseye devam etmek istiyorum üzere bir hakkı lakin işe girip para kazanmaya başladıktan sonra kendimde bulabildim” diyen Hatice, “Bir taraftan açık liseyi okudum, öteki taraftan da Adalet Meslek Lisesi’nde çalıştım. O sırada kızım ortaokula gidiyordu, oğlum ilkokul öğrencisiydi. Üçümüz birlikte akşamları ders çalışıyorduk. Ailesi okumamı istemiyordu fakat eşim bu süreçte daima benim yanımdaydı. 2 buçuk yılda açık liseyi bitirdikten sonra kendi kendime üniversite imtihanına hazırlandım. Çok planlı bir çalışma takvimim vardı. Her günü bir dersle ilişkilendirip o halde ders çalışırdım. O haftanın konusunu ve testlerini bitirmeden asla uyumazdım. Sözelde bir yanlışla Selçuk Üniversitesi Türkçe Öğretmenliği Kısmı’na yerleştim. 1. sınıf öğrencisiyken Bolvadin’den derslerin olduğu günler okula gitmeye, öteki taraftan da kurumda çalışmaya devam ettim. Okula gittiğim günlerin yerine ise yeniden kurumda hafta sonları vazife yapmaya devam ettim. Bir müddet sonra okul müdürüm tayin istemem gerektiğini söyledi. Adalet Bakanlığı’na bağlı bir okul olduğu için Konya Adliyesi’ne tayin istedim” dedi.
BEYİN KANSERİ TEŞHİSİ KONULAN EŞİ 18 AY SONRA VEFAT ETTİ
Adliyede paklık 17.00’dan sonra yapılıyordu. Hatice hizmetli takımında olduğu için gün içinde derse giriyor, çıktıktan sonra da adliyedeki paklık işini yapıyordu. Hatice’nin eşi sıhhat memuruydu. O da eşi üzere Konya’ya tayinini istedi. Lakin tam tayini çıkacağı sırada Hatice’nin eşine beyin kanseri teşhisi konuldu. Ve tüm aile için çok güçlü bir periyot başladı. Artık günleri hastane ve onkoloji kısımlarında geçiyordu. Hatice bir taraftan eşine dayanak olmaya çalışıyor, öteki taraftan çocuklarıyla ilgilenmeye çalışıyordu. O öksüz büyümüştü, çocuklarının yetim olarak kalacak olması onu derinden yaralıyordu. Bu şiddetli süreçlerde inancı sayesinde ayakta kalabilmişti. Hatice’nin eşi 18 ay tedavi gördükten sonra 2005 yılında vefat etti.
“Sonrasında hayat çabama çocuklarımla birlikte devam ettim. Çocuklar bu durumdan çok etkilendi. Allah hiç kimseye yaşatmasın. Bu süreçte ben bir taraftan tahsilime devam ettim, öteki taraftan Konya Adliyesi’nde çalıştım. Benim üniversiteyi bitirdiğim yıl kızım İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazandı. Oğlum ortaokuldaydı. Kızım tıp fakültesi kazanınca ben de tayinimi Malatya’ya aldırarak Malatya Adliyesi’ne geçiş yaptım. Bu süreçte Adalet Bakanlığı Ankara’da bir unvan değişikliği sınavı gerçekleştirdi. Sınavla bünyesinde eğitim fakültesi okumuş işçi varsa, onları cezaevlerinde öğretmen olarak görevlendirecekti. Eğitim fakültesini bitirdiğim için bu imtihana katıldım. Hoş bir dereceyle kazanarak Malatya Cezaevi’nde öğretmenliğe başladım. Öğretmen olduğum yıl yüksek lisansa da başladım. Her hafta otobüsle 10 saat Konya’ya gidip gelerek yüksek lisans derslerine katıldım. Bu halde Konya’da yüksek lisansımı da bitirdim.”
GEÇEN YIL PROFESÖR KADROSUNA ATANDI
Hatice doktora da yapmak istiyordu lakin yabancı lisanı yoktu. Kendi kendine yaklaşık bir yıl boyunca kitap ve CD’lerden çalıştı. Alışılmış ki bunu da başardı ve Malatya İnönü Üniversitesi’nde doktora yaptı. Hatice üniversitede çalışmak istiyordu. Bunun için özgeçmişini hazırladı ve nerelerde Türkçe öğretmenliği kısımları varsa oraların kısım liderlerine, dekanlarına, rektörlerine mail gönderdi. İki özel, iki de devlet üniversitesinden geri dönüş oldu. Devlet üniversitelerinden biri Ordu, oburu de Aydın Adnan Menderes’ti. Aydın Adnan Menderes Üniversitesi’nde doktor öğretim üyesi olarak işe başladıktan yaklaşık 3-4 yıl sonra doçentliğe başvuran Hatice, doçentliği aldıktan sonra gereken yayınları yaptı ve geçtiğimiz yıl profesör kadrosuna atandı. Şu anda Aydın Adnan Menderes Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türkçe Eğitimi Anabilim Kolu’nda profesör doktor olarak görev yapan ve iki torunu olan Hatice’nin kızı çocuk hastalıkları uzmanı olarak çalışırken, oğlu İncirli Ova Emniyet Müdürlüğü trafik şubede data hazırlama ve denetim işletmeni olarak misyon yapıyor.
‘KADINLARA İLHAM OLMAK İSTİYORUM’
Doçentliği almadan evvelki devirde Yunus Emre Enstitüsü tarafından Hindistan’a öğretim üyesi olarak gönderilen Hatice, yaklaşık 8 ay kaldığı ülkede bir roman yazdı. Dünya haritası üzerinde 3 tane lotus çiçeği olduğunu ve bu lotus çiçeklerinin romanda yer alan biri Hindistanlı, biri Kanadalı biri de Türkiyeli 3 bayan karakteri temsil ettiğini söyleyen Hatice, “Lotus çiçeklerinin bir özelliği var. Bataklık alanlarda, kirli alanlarda yetişseler dahi üzerlerinde hiçbir toz barındırmıyorlar. Ben de bayanlar hangi zorluğu yaşarsa yaşasınlar üstesinden gelerek kendilerini gerçekleştirebilirler düsturu yeterince bayanları lotus çiçeği biçiminde temsil etmek istedim. Zira orada çeşitli zorluklar yaşayan üç dünya bayanının ömrü ve karşılaştıkları zorluklardan nasıl çıktıklarının canlı örneği var. Kitaptaki Esma karakteri benim kendi yaşamım. Kitabı bayanlara ilham olsun diye yazdım. Okusunlar ve hiçbir vakit ümitsiz olmasınlar” dedi.
GÜNÜN YARISI KARANLIK, YARISI AYDINLIK VE ÜMİT DAİMA VAR
Dört yıl evvel Prof. Dr. Mustafa Güneş ile evlenip memnun bir yuva kuran Hatice, hedefinin memlekete yararlı olacak, imanlı, ahlaklı, yanlışsız, dürüst beşerler yetiştirecek öğretmenler yetiştirebilmek olduğunu söyleyen Hatice, kelamlarını şöyle noktaladı:
“Hiçbir vakit yaşadıklarımdan ötürü yılmadım. Yılmama sebebim, dünya hayatının bir imtihan olması. Kıymetli olan imtihanı kazanmak. Elbette kuluz. Yanlışlarımız, eksiklerimiz ve kusurlarımız var. Döner tövbemizi yaparız lakin bu dünyanın gelip süreksiz bir yer olduğunu, 24 saatin hepsinin karanlık olmadığını, günün yarısının aydınlık, yarısının karanlık olduğunu ve bu minvalde insan hayatının da hepsinin aydınlık, hepsinin karanlık olmadığını bilerek hareket edersek her vakit ümitvar oluruz. İslam, yalnızca ibadetini yapıp nasılsa öleceğim deyip kenara çekilmek değil, hiç ölmeyecekmiş üzere dünya içinde çalışmaktır. Bilhassa dinimiz için biz bunu yapmak zorundayız. Bir bayan olarak meskende oturup gün uzunluğu televizyonun karşısında vakit geçirsem ülkeme nasıl bir faydası olabilir ki? Lakin şu anda ülkem ismine en âlâ öğretmenleri yetiştirmek için var gücümle uğraş sarf ediyorum. İster baklava yapıp satılım, ister paklığa gidelim. Benim rastgele bir halde paklığa giden birinden hiçbir farkım yok. Yalnızca rızkımı farklı bir yerde kazanıyorum. Nerede ne iş yaparsak yapalım en düzgününü yaptığımızda Allah bize hakikat yolu gösterecek ve istediğimiz geleceğe ulaştıracaktır. Son olarak şunu da vurgu yapmak istiyorum. Lisan, dinin temel yapı taşıdır. Lisan giderse kimlik masraf, birlik masraf. Tüm insanların lisanımıza itina göstermesi ve gerçek bir formda kullanmasını rica ediyorum.”
Yorum Yap